• Het bijzondere verhaal van Joëlle Wiekart

Het bijzondere verhaal van Joëlle Wiekart

Joëlle Wiekart uit Zevenbergen is studente Fiscaal Recht en Economie aan de Hogeschool Rotterdam. In februari 2018 hoopt zij af te studeren. Zij behaalde op onze school haar havodiploma in 2012. Samen met haar vriendin Romy Ernest uit Willemstad (havodiploma 2011, eveneens op onze school) heeft zij deze zomer namens de Stichting Because We Carry vrijwilligerswerk gedaan in een vluchtelingenkamp op Lesbos.
Haar verhaal:

Momenteel verblijven 6.000 mensen op Lesbos die gevlucht zijn voor oorlog. Op het vluchtelingenkamp Kara Tepe, waar wij vrijwilligerswerk hebben gedaan, verblijven de meest kwetsbare mensen. 50% van de vluchtelingen op Kara Tepe is kind ….

WEES DE VERANDERING DIE JE WILT ZIEN IN DE WERELD, vinden wij een mooi motto! Een glimlach van een kind gevlucht uit de oorlog is onbetaalbaar.

Onderstaand een verslag dat ik heb geschreven toen ik een paar dagen thuis was:

Nu een aantal dagen terug in Nederland al vaak de vraag gekregen "hoe was het in Lesbos?" In het begin kon ik hier moeilijk antwoord op geven… ik heb het gevoel dat ik een maand weg geweest ben en alles nog even moet laten bezinken, maar ik ga een poging doen.

Iedere ochtend begon met het klaarmaken van het ontbijt, voor een goede start van de dag! En om even op te warmen, ons groepsritueel: de mango-mango-song. Wat al een heerlijk enthousiasme vroeg in de morgen met zich meebracht.

DANKBAAR 😁 🙏🏼
Ik ben dankbaar, voor al jullie medeleven.
Ik ben dankbaar, omdat ik zoveel nieuwe lieve vrienden en vriendinnen erbij heb en waarbij het niet uitmaakt waar we vandaan komen of wat we geloven "because you have a good heart"!
Ik ben dankbaar, dat ik eindeloos heb mogen kroelen, stoeien, dansen, spelen, tandjespoetsen, dat ik veel blije kindergezichtjes heb gezien, die zal ik nooit vergeten! Want "de glimlach van een kind, doet je beseffen dat je leeft.."
Ik ben dankbaar, dat ik met vrouwen onder elkaar heb mogen voetballen, nagels lakken, dansen en kletsen: girl power!
Ik ben dankbaar, dat Kara Tepe een veilige plek voor mensen is… door het harde werk van vele vrijwilligers en organisaties… (op vele andere kampen waar het leger de baas is, is dit helaas niet het geval).
Ik ben dankbaar, dat er zoveel liefde in mensen zit!
Ik ben dankbaar, dat we zijn uitgenodigd om Nepalees en Syrisch te komen eten!
Ik ben dankbaar, voor alles wat ik deze week heb meegemaakt en heb geleerd!

VERDRIETIG 😥 ✨
Een hoop persoonlijke verhalen of keiharde feiten in de afgelopen week hebben me hard/hart geraakt! Ik zal er een paar kort uitlichten. Het geluid van onweer, dat een paar jongens doet verstijven omdat het klinkt als de bombardementen in Syrië en Irak. Een jongen die even later de granaatscherven die nog onder zijn huid zitten laat voelen, brak me. Hij zei "Why you cry? It's nothing"....... zijn familieleden waren er veel erger aan toe of zelfs overleden........
Te horen krijgen op de lifejacket graveyard dat bijna alle lifejackets voor fake zijn, waardoor er zoveel kinderen, vaders, moeders, broers en zussen op de overtocht van Turkije naar Lesbos zijn overleden… maakt me nog steeds misselijk. Zo onmenselijk.
Ondanks al de pijn, het verdriet, is het vaak zo gezellig op Kara Tepe, mensen lachen, zijn zó lief en positief. Zaterdag is de feestavond, iedere cultuur is vertegenwoordigd en iedereen danst met elkaar. Kippenvel, zo mooi! Totdat plots iedereen begint te rennen en de Yurt binnen 5 seconden helemaal leeg is. BRAND! Brand op het kamp… pijnlijk om te zien hoe zichtbaar op zo'n moment de trauma's van de mensen worden. Mensen met een paniekaanval op de grond, families die hun spullen al hadden gepakt, zij staan altijd op scherp, om te overleven. Gelukkig niemand gewond!

BOOS ☹️ ⁉️
Omdat ik nooit zal begrijpen, waarom er oorlog is… waarom mensen niet gewoon lief kunnen zijn voor elkaar.
Waarom in deze situatie nog een gezin uit elkaar halen omdat 1 kind ouder is dan 18? Hij of zij blijft alleen achter op Kara Tepe terwijl de rest van het gezin door mag naar Athene. Ik schreeuw van binnen, huil van buiten wanneer ik dit hoor.
Boos, omdat het zó onmenselijk is wat er allemaal gebeurt. Waarom hebben zij niet gelijke rechten? Zij zijn evenveel mens als ik.

Het is zo'n achtbaan waar je in zit… zoveel schitterende en ontroerende momenten meegemaakt!

Ik heb nog veel meer te vertellen, maar hoop dat ik jullie op deze manier een klein beetje heb kunnen meenemen in de wereld die zo ver weg lijkt, maar ook zo dichtbij is! 🌼

En voor alle mooie mensen die ik afgelopen week heb mogen leren kennen: vanuit het diepste van mijn hart wens ik jullie geluk, hoop, liefde en vertrouwen in het leven. 🍀

Liefs, voor iedereen!
🌸 💕 ✨ 🌼